De lobby van Unilever

Het lukt de duurzame landbouw maar niet om hun verhaal goed naar buiten te brengen. De verhalen van Dijkhuizen winnen het in de media van de verhalen van Eric Goewie (emeritus hoogleraar ecologische landbouw).

Als wij, als voorstanders van de duurzame landbouw genoeg financiën hadden gehad, hadden we een top lobbyist in de arm kunnen nemen.

Dan had zij een boek kunnen schrijven met een wetenschappelijk onderbouwing over kringlooplandbouw.

Zij had door heel Nederland lezingen kunnen geven waarin ze pleit voor een toekomst met  duurzame landbouw.

Ze had kunnen uitleggen waarom nieuwe technieken niet zaligmakend zijn. 

Ze had argumenten tegen gentechnologie kunnen formuleren.

Ze had kunnen pleiten voor het belang van bijen als natuurlijke hulp in de landbouw.

Ze had een diepgaande analyse kunnen geven over mooie opbrengsten per hectare.

Ze had het wereldvoedsel probleem holistisch kunnen benaderen en alle factoren kunnen betrekken.

Ze had kunnen onderbouwen waarom diversiteit zo belangrijk is

Ze had het niet alleen over productieoptimalisatie kunnen hebben maar over de hele kwaliteit van leven

Helaas, kan de duurzame landbouw dat niet betalen. En daarom zit Louise Fresco nu bij Unilever, de Universiteit van Wageningen en de Rabobank. En verteld ze als een professionele lobbyist een heel ander verhaal.

Maar dat is niet de boodschap die ik wil horen. Want de boodschap is te eenvoudig. Vertrouw de techniek, vertrouw het grote bedrijfsleven dan zal je de toekomst, net als ik, positief tegemoet zien. Dan kan je rustig slapen.

En ik hoorde dat in bijna elk antwoord terug. Aan de sprekerstafel zat geen gepassioneerd schrijver of betrokken burger. Daar zat een actrice die goed in haar rol zat. Zij kan doceren, ze kan presenteren, ze kan een boodschap overbrengen en dat scheelde het doorlezen van een heel dik boek. Maar elke vraag werd geruststellend en zonder zichtbare emotie en betrokkenheid beantwoord.

Ze wist zich eenvoudig te verbinden met haar publiek door toe te geven dat ze geen hamburgers at. Nooit gedaan ook, zo ongezond en niet lekker. Dat geeft mensen vertrouwen. Persoonlijk vindt ik het een blijk van onvermogen als je alleen met een literatuurstudie verdiept in een onderwerp zoals voedsel. Net als denken dat je het wereldvoedselprobleem kan oplossen door alleen rond te kijken in je eigen vakgebied.

Gelukkig, waren er veel kritische toehoorders, die goede vragen stelde en wel degelijk beseften dat de ideeën van Fresco niet zalig makend zijn. Dat er meer mogelijkheden zijn om mondiale problemen aan te pakken dan de technologie van grote bedrijven. Dat je verder moet kijken dan je eigen vakgebied en samen de klus moet klaren.

Maar helaas Louise Fresco is zo verdomd goed in het verwoorden van de boodschap. Terwijl het echt anders kan.