Hoorn van kennis en overvloed

Als iedereen in Groningen Stad gemiddeld een vierkante meter moestuin begint hebben we deze zomer nog 20 hectare (=40 voetbalvelden) met fijne groenteteelt, midden in de stad, zonder dat we fabrieksmatige bedrijven in de stad toelaten. Zonder verandering van het bestemmingsplan, zonder bouwvergunningen, zonder milieuvergunningen, zonder stedenbouwkundige aanpassingen.

Twintigduizend groene lapjes grond, die zorgen voor een patchworkkleed van groente in de stad.

Als vervolgens iedereen gemiddeld een half uurtje per week met zijn stadsakkertje bezig is hebben we daar 10.000 werkuren inzitten. Dat zijn ongeveer 6 fulltime agrarische medewerkers. Dat is voor 20 ha fijne groenteteelt geen slechte score.

Al die kleine stukjes grond waar voorheen tegels lagen, een oude ongebruikte fiets stond, of die kapotte wasmachine, zijn geen druppels op een gloeiende plaat maar een wezenlijke toevoeging aan de leefbaarheid van de stad. Al die een kleine halfuurtjes die we anders zouden doorbrengen surfend achter internet of zappend op tv zorgt voor een zelfredzame groene stad en staat garant voor een hoorn van overvloed.

Maar met 1 m2 kunnen we voor onszelf niet voeden. Daarom vragen we om een boer van rondom de stad, voor ons de uien te telen.  Wij eten tussen zo’n 5 kilo uien per jaar. De opbrengst van een hectare biologische uien is zo’n 30 ton. Dat betekend dat als deze boer 30 hectare uien verbouwd  er genoeg is voor de hele stad.  Als we als consument direct aan de boer 1,50 per kg betalen, heeft de boer er ook nog eens mooi inkomen. En hetzelfde geldt voor aardappels, graan……

De eerste scepticy zien al problemen opdoemen rondom logistiek bij rechtstreekse verkoop aan de klant.  We bezitten als mensheid genoeg kennis en vaardigheden om mensen naar de maan te sturen, gewassen te manipuleren, de hele wereld te bereiken met een een sigarettendoosje aan techniek. Dan moet een rechtstreekse keten tusen boeren en klant een peulenschil zijn?